06 July, 2009

Muli kong sinubukang magkuwento tungkol sa'yo, sana matapos ko

Ganito palagi. Ewan ko ba kung anong meron ang ulan.

Muli ka na namang tumawid sa aking gunita habang marahas na tinutusok ng ulan ang mga kalawanging bubong. Samantalang ang alimuom ay pilit naghahanap ng daan upang marating ang aking ilong.

Hindi kakayanin ng aking payong ang patak. Hindi ko kakayanin ang alimuom-- pag ganitong umuulan-- ako na ata ang pinakamahinang nilalang. Habang naghihintay sa pagtila, isinalang ko ang takore, inihanda ang tasa-- at inamuy-amoy ang aroma mula sa bibig nito.

Paano ba tatakasan ang ganitong sandali? Ang ganitong pangyayari na ang tanging naiba ay mag-isa akong nagkakape habang sinsabayan ang "Banana Pancakes" na paulit-ulit nating pinatutugtog dahil sa panahon? Mag-isang umuupos sa Winston lights (na lagi mong ipinagtataka kung bakit lasang papel)? Mag-isang naghihintay ng pagtigil ng ulan at mag-isang maglalakad patungo sa kung saan?

Lagi mong dinadrama mo noon (dahil sa epekto sayo ng Wind Stuck), na 'pag nawala ka ay gusto mong maging ulan. Ginaya mo yung isang karakter na gustong maging hangin. Ako, kahit hindi ko gustuhin o piliting gayahin yung isang tauhan-- kusa akong naging siya. Minsan ko nang sinubukang sahurin ang ulan dahil sa pag-asang baka kahit hindi ako naniniwala ay pagbigyan ako ng himala-- na pag tumingin ako sa palanggana ay makikita kita. O higit pa, maka-usap at maisarado ng maayos ang mga bagay-bagay.

Tama si Elsa, "walang himala!" Pero hindi na rin ako naniniwalang ang himala ay nasa puso ng tao, eh pano yung mga walang puso, gaya ng sabi mo, yung mga tulad nina GMA, Palparan etal?

Hay, ako ang pinakamadramang tao 'pag umuulan. Ganito talaga siguro pag nasosobrahan sa kaiisip. Kulang lang siguro ako sa tulog. Pero ayaw ko rin masyadong magtutulog, kasi sa'yo rin naman iikot ang aking panaginip.

Umuulan din noon, pumunta ako Mendiola upang ipagtanong ka. Namalo ang mga pulis at umatake ang bumbero, tapos nakita k

No comments: