Nananakit ang aking binti. Sanay naman ako sa mahabang lakaran, pero maglakad/lumusong sa tubig/baha, iba na 'yon.
Ganito ako nakauwi kahapon mula Central Station ng LRT1. Nakauwi? Muntik lang palang makauwi. Isang kanto na lang ay makauuwi na sana ako kung hindi lang hanggang leeg ang kelangan kong lusungin. Languyin pala.
Tapos na ang aming klase nang magsuspend kahapon. Wala namang bago ron: ni hindi nga nakapagwarning ang PAGASA na ganon ang Sabadong naghihintay sa atin. Sa school pa lang ay kita ko na ang bangis ni Ondoy, pero mas mabangis ang mga estudyante: kanya-kanyang pose sa baha sa school. Yung tipong first time nilang makakita ng baha. Pupusta ako, naka-upload na ngayon sa kanilang facebook, friendster, multiply o kung anumang account nila sa www ang ginawa nilang pagpapacute sa baha.
Tumpak yung isang ad sa MRT, na corned beef, hindi sardinas ang MRT. Ganon din naman ang LRT. Pare-preho lng na corned beef ang moda ng biyahe. Body-to-body ang drama sa vito cruz. Nararamdaman ko na nga sa batok ko ang init ng hiningan ni manong na hinihingal. Hindi ko maramdaman ang aiercon, lalong hindi ang habagat. May pumapatak sa aking ulo. Pakiwari ko, pawis na nag-evaporate.
Bumaba ako sa Central dahil inakala ko na baha sa Doroteo. Hay, pahamak talaga ang mga akalang yan. Baha rin naman sa Central. Ang tanga ko, ang slow ko bago maisip na baha ang buong Maynila. Nilakad ko hanggang Quaipo. Kahit mali, inaliw ko na lang ang sarili sa mga nakasasalubong.
Heto ang ilan sa kahit papano'y nagpatawa sa akin habang mag-isang sumusuong/lumulusong:
1. Nabalatan ang payong ng manong na kasalubong ko sa Mc Arthur Bridge. Siyempre tumawa ako nong nakalagpas na siya sa akin.
2. Iba talagang magmahal ang pinoy. May isang kuya na kinarga sa kanyang likod ang gf niya na ayaw maglusong. Parang movie lang. May isang apo na kinalong ang kanyang lola. Parang MMK. May dalawang lalaki ang nagsusubuan ng umuusok na sabaw sa isang kainan na nadaanan ko sa Quaipo.
3. Nakalibre ang mga kumpanya ng patalastas. Kasabay ko sa paglusong ang balat ng napkin at diaper, balat ng kape, gatas, at ultimo cposter ng pelikula.
4. Nakita ko si GMA. totoo. Natrap sasakyan niya sa flyover sa may Sta. Catalina. Ang drama niya, bumababa siya ng sasakyan. sumilip-silip sa ilalim ng tulay. Kinawayan siya ng mga tao na naglulusong. Super kaway din ang presidente niyo. Ang pinakanatutuwa at ang gumuwa ng dapat kong ginawa: bonggang-bonggang sumigaw ang mga bata nang: "Patalsikin si Gloria!"
Padilim na nang marating ko ang Vicente Cruz. Kunsabagay, madilim naman talaga kahapon. Mga bandang ala-sais. Dito ako natagalan. Nahirapan akong magdesisyon kung lulusong ba ako sa Pureza na hanggang dibdib ang baha. Laban!
Tama yung drayber na nakakuwnetuhan ko noon. Pag umuulan sa Pinas, hindi lang dapat payong ang dala mo. Sa susunod na may bagyo, makikinig na ako sa kanya. Magdadala ako ng bangka.
Madiskarte ang Pinoy. Dahil hindi uubra ang padyak, airbed ang kanilang pinagkakitaan. 'Yung mga nandidiri sa ginawa ko ay bumabayad nang mahal. No way. Para saan pa na sumakay ako ehh nalagpasan ko nga ang Recto? Laban!
Mag-aalasiyete na nang marating ko ang Stop and Shop. Bilang premyo sa sarili, bumili ako ng apat na chillimansi pancit canton at isang bote ng san mig light na pambawi sa kahaggardan ng araw na ito. Sinamahan ko ng isang kahang winston lights.
Ibang klase si Ondoy. Muli niya akong pinaglakad dahil wala nang biyahe. Pinalusong hanggang bewang na ang dulo ng aking maghapong pagsuong ay hindi rin ako makauuwi. Hini ko makakain ang pancit canton. Hindi ko maiinom ang san mig iight. Said na ang tinapay sa bakery.
Tanghalian lang ang laman ng aking tiyan at ang tanging pwede kong gawin ay buksan ang winston lights habang nakisisilong sa jeep ni manong na hindi ko na naitanong ang pangalan. Alas-kuwatro pa lang ay andon na raw si Manong. May isang taga-street din namin ang nakisilong sa jeep. Sa may tapat ng bakery, hindi pinansin si Ondoy kaya't sige lang sa pagtoma habang naksawsaw ang paa sa tubig.
"Sabihin mo traffic kaya hindi ka makauwi. Piktyuran mo pa para maniwala," sulsol ng isang kainom sa kaibigan na mukhang hinahanap ng magulang.
Kaya naman pala ang daming nakapakong mga pangalan ng tubero sa mga poste, seyoso nga, barado ang Pilipinas, ang matatag na Republika ng Pilipinas.
27 September, 2009
16 September, 2009
Wow hanep
Habang tumutuhog ng kwek-kwek kanina, naisip ko kung ilang kwek-kwek ang mabibili ng bill na binayaran ni Madam G. sa Le Cirque.
Napangiti at tumulo ang laway ko.
Isang six feet na swimming pool na nag-uumapaw sa kwek-kwek ang naisip ko. 'Yung tipong magda-dive ako at habang nasa ere ay tulu nang tulo na ang laway. Tapos i-iinvite ko lahat ng mga kaibigan ko, mga kapitbahay, street children, mga taga-payatas, taga-riles at lahat ng gustong jumoin. Maglalangoy kami sa pugo hanggang meron. Hindi kami titigil hanggang may natitira at hindi bumabaho ang aming utot.
Feeling ko, masyado pang konti ito sa aktuwal na mabibili. Ok lang, sanay na ako sa pugo. Pugo lagi score ko sa math quizz. Kaya siguro nahilig ako sa pugo. Basta ang mahalaga, alam kong magalalangoy ako sa pugo.Tamasa! Ito na yung "tamasa" na tinatawag ng mga kaibigan namin ni kuya na mga tambay noon sa amin na masayang-masaya na tinablan ng alak.
Nang minsang tinanong ko kung pinangarap ba ni Makata na makakain sa Le Cirque, ito ang sinabi niya: " Bakit mo naman naitanong?"
Ayan, tanung nang tanong pa kasi, eh di namroblema na naman ako sa susunod kong sasabihin?
"Natanong ko lang." walang kakwenta-kwenta kong reply.
"Wala akong balak umalis ng bansa.Ang hangin dito ang aking hininga. Ang pagkain dito ang aking kabusugan. Kumbakit may nagugutom ay hindi dahil tamad sila, may isinilang lang talagang sadyang matakaw."
Tulad ng inaasahan, wala akong naisip na ipantapat na linya. Walang nasabi maliban sa hirit ng isang bangag: "Wow hanep!"
Napangiti at tumulo ang laway ko.
Isang six feet na swimming pool na nag-uumapaw sa kwek-kwek ang naisip ko. 'Yung tipong magda-dive ako at habang nasa ere ay tulu nang tulo na ang laway. Tapos i-iinvite ko lahat ng mga kaibigan ko, mga kapitbahay, street children, mga taga-payatas, taga-riles at lahat ng gustong jumoin. Maglalangoy kami sa pugo hanggang meron. Hindi kami titigil hanggang may natitira at hindi bumabaho ang aming utot.
Feeling ko, masyado pang konti ito sa aktuwal na mabibili. Ok lang, sanay na ako sa pugo. Pugo lagi score ko sa math quizz. Kaya siguro nahilig ako sa pugo. Basta ang mahalaga, alam kong magalalangoy ako sa pugo.Tamasa! Ito na yung "tamasa" na tinatawag ng mga kaibigan namin ni kuya na mga tambay noon sa amin na masayang-masaya na tinablan ng alak.
Nang minsang tinanong ko kung pinangarap ba ni Makata na makakain sa Le Cirque, ito ang sinabi niya: " Bakit mo naman naitanong?"
Ayan, tanung nang tanong pa kasi, eh di namroblema na naman ako sa susunod kong sasabihin?
"Natanong ko lang." walang kakwenta-kwenta kong reply.
"Wala akong balak umalis ng bansa.Ang hangin dito ang aking hininga. Ang pagkain dito ang aking kabusugan. Kumbakit may nagugutom ay hindi dahil tamad sila, may isinilang lang talagang sadyang matakaw."
Tulad ng inaasahan, wala akong naisip na ipantapat na linya. Walang nasabi maliban sa hirit ng isang bangag: "Wow hanep!"
10 September, 2009
Txt mula kay Makata
"Saan kaya nakapako ang 'yong paningin?
Saan nakadapo ang mapagpala mong palad?
Ilang langgam ang nagpatiwakal
marating lang ang iyong labi?"
Text ni makata. Hay, kung di pa ako sanay sa kanya, naku baka nacoma na ako.
Ganyan siyang mangumusta. Panalo di ba? Nag-uusisa lang sa aking ginagawa,idinamay pa ang langgam.
"Heto nag-eenroll. Bkit?" Walang ka-art-art kong sagot.
Gusto niyang makipagkita sa Quaipo. Natuwa naman ako dahil siya ang nagyaya this time. Pero hindi niya sinabi kumbakit at bakit sa Quiapo.
Sa may hilera ng manghuhula at bangketa ng pamparegla at kung anu-anong gamot sa bote sa gilid ng simbahan ko siya pinuntahan. As usual, bitbit na naman niya ang kanytang listahan ng mga ninakaw na linya. Ako, kunwari hindi excited na makita siya, kaya ingat na ingat sa pagtatanong na: "Anong meron at bigla mo akong naisipan itext?"
Tinitigan niya ako sa unang pagkakataon.
Ito ang sumunod na tagpo:
Nabasag ang grabedad noong hapong iyon. Naging pipi ang kapaligiran. Ang barker na tumatawag ng pasahero ay b u m a g a l ang pagkaway/pagtawag sa mga pasahero.Kitang-kita ko kung paano isinilid ng pulis ang kotong sa bulsa sa dibdib kung saan nakakabit ang tsapa. Kitang-kita ko kung paano pinigtas ang isang kwintas, kumpaano nadukot ang pitaka. Kitang-kita ko ang mga bagay na bagama't nakikita ay pinipiling hindi makita.
Lahat sila. Lahat ng naroroon noong hapon na nabasag ang grabedad ay sa akin napako ang paningin. Ang parehong titig sa tuwing kaharap ang natutulog na Santo. Ako, noong hapong iyon ang tanging may tunog: kalabog ng dibdib.
"Ay, mukhang nanadya na naman ang teknolohiya. Tinext kita na kung maaari mo akong samahan mag-DVD hunting."
Ayan, ang keso kasi!
Saan nakadapo ang mapagpala mong palad?
Ilang langgam ang nagpatiwakal
marating lang ang iyong labi?"
Text ni makata. Hay, kung di pa ako sanay sa kanya, naku baka nacoma na ako.
Ganyan siyang mangumusta. Panalo di ba? Nag-uusisa lang sa aking ginagawa,idinamay pa ang langgam.
"Heto nag-eenroll. Bkit?" Walang ka-art-art kong sagot.
Gusto niyang makipagkita sa Quaipo. Natuwa naman ako dahil siya ang nagyaya this time. Pero hindi niya sinabi kumbakit at bakit sa Quiapo.
Sa may hilera ng manghuhula at bangketa ng pamparegla at kung anu-anong gamot sa bote sa gilid ng simbahan ko siya pinuntahan. As usual, bitbit na naman niya ang kanytang listahan ng mga ninakaw na linya. Ako, kunwari hindi excited na makita siya, kaya ingat na ingat sa pagtatanong na: "Anong meron at bigla mo akong naisipan itext?"
Tinitigan niya ako sa unang pagkakataon.
Ito ang sumunod na tagpo:
Nabasag ang grabedad noong hapong iyon. Naging pipi ang kapaligiran. Ang barker na tumatawag ng pasahero ay b u m a g a l ang pagkaway/pagtawag sa mga pasahero.Kitang-kita ko kung paano isinilid ng pulis ang kotong sa bulsa sa dibdib kung saan nakakabit ang tsapa. Kitang-kita ko kung paano pinigtas ang isang kwintas, kumpaano nadukot ang pitaka. Kitang-kita ko ang mga bagay na bagama't nakikita ay pinipiling hindi makita.
Lahat sila. Lahat ng naroroon noong hapon na nabasag ang grabedad ay sa akin napako ang paningin. Ang parehong titig sa tuwing kaharap ang natutulog na Santo. Ako, noong hapong iyon ang tanging may tunog: kalabog ng dibdib.
"Ay, mukhang nanadya na naman ang teknolohiya. Tinext kita na kung maaari mo akong samahan mag-DVD hunting."
Ayan, ang keso kasi!
07 September, 2009
Keso, Hindi Bato ang Puso Ko
Totoo pala. Kayhirap umibig sa isang makata.
At maniwala ka, grabeng maka-impluwensiya ang makata. Kahit ang inis ay kayang sabihin nang may tamis.
Madalas ay hindi ko siya maintindihan, parang paghahagilap sa kahulugan ng kanyang sinusulat na saknong. Pero kahit hindi ko siya lubos na maunawaan, alam kong malambing siya. Sinlambing ng tunog ng kanyang mga taludtod, sinatamis ng mga talinghagang ilang ulit kong binasa bago malasahan (sabi ko na sa’yo e, malakas makahawa ang dila ng makata).
‘Pag kasama ko siya, parang nauubos ang mga pangkaraniwang bagay. Peksman! Lahat nagiging espesyal ‘pag siya na ang nagsalita. Kung paaanong ang bato na dati ay isa lang kalat sa kalsada na sinisipa-sipa ko, o ibinabatu-bato sa dagat at binibilang kung ilang beses tatalon sa ibabaw ‘pag nagdadrama— ay biglang nagiging espesyal. Na pwedeng maging tao ‘yung bato o ako na mismo pala ‘yung batong sinisipa-sipa at inihahagis sa tubig.
Gets mo? Ok lang kung “slight,” ako rin medyo nalalabuan e.
Sa mata ng makata, walang bagay ang walang kahulugan. Kaya nga pakiramdam ko, ako na ang pinakatangang nilalang na nabuhay pa sa mundo ‘pag kakwentuhan ko siya.
Ultimo kape, pag siya na ang nagsalita ay nagiging isang bagay na parang hindi ko alam at ngayon lang narinig, samantalag kape lang naman ang aming pinag-uusapan. Ano bang meron sa kape, e pare-pareho lang mapait, maitim at anti-oxidant (Naks! Kunwari hindi tanga. Medyo lang)?
Iba siya sa mga makatang kakilala ko, pula ang ballpen na ginagamit niya sa kanyang notebook na punung-puno ng mga ninakaw na linya sa mga nakatabi sa jeep, fx, lrt, mrt, G-liner, bus sa EDSA, elevator, sa CR, sa karendirya, at sa kahit saang sulok na may taong nag-uusap o kahit nagsasalitang mag-isa.
“Hinihiram ko lang.” ang lagi niyang sinasabi sa tuwing hihiritan kong nagnanakaw siya ng salita. Puwede ba ‘yun? “’Pag nanghihiram, nagpapalam.” Lagi kong buwelta sa kanya. Na lagi namang susundan ng kanyang pang-FAMAS na linya: “Hindi lahat ng bagay ay pinagpapaalam. Paano naman aangkinin ng aleng nakasakay ko papuntang Katipunan ang sinabi niya, gayong pwede ko ring sabihin na naisip ko rin yon at marami pang nakaisip/makaiisip non? Na habang sinasabi niya iyon ay may kasabay siyang nagsasabi noon sa Luneta, sa Bohol at sa Sulu.” Magdurugo ang aking ilong, hudyat ng katapusan ng topic na iyon.
Pero kung minsan, hindi pa siya kontento sa pagdurugo ng aking ilong. Hihirit pa siya: “ Sa lahat, salita ang pinakamahirap panghawakan.” Unti-unting lalamlam ang kulay sa aking paligid. Magiging chiaroscuro ang lahat (naks, kunwari may alam din sa art).
“‘Yang sorry na ‘yan, ‘yan ang pinakakawawang salita. Ang kasunod ng bawat sorry ay isa bago at mainit-init na sorry tapos mandaraya/mangungurakot na naman.” Muling babalik ang kulay ng paligid, alam ko na ang susunod na tagpo: nakahiga ako sa isang bakal na higaan na walang latag sa emergency room ng PGH at muling hihimatayin dahil sa simoy ng hangin.
Pero kahit nagmumukha akong tanga, gustung-gusto ko siyang kausap. Kahit hindi ko siya maintindihan, pakiramdam ko’y nagkakaintindihan pa rin kami. Ang tanga lang talaga no?
Oo, mahirap umibig sa isang makata. Pero wala namang pag-ibig ang madali. Matagal nang nasabi sa blog na ito na: “Ang pag-ibig ay pakikibaka, hindi pantasya.” Naks na naman.
Kahit pa pintor yan, musikero, sirkero o kung ano pa mang trip mong mahalin, pare-pareho lang namang may kawirduhan ang bawat isa, o kung sa kausap kong makata yan— talinghaga ang itatawag niya diyan.
Parang tula lang ang pag-ibig. Masarap bigkasin kahit pa ang totoo’y hindi natin lubos nauunawaan ang bawat linya. Pero kahit pa pinagmumukha akong tanga ng talinghaga— binabasa ko pa rin ito nang paulit-ulit at sinasabing maganda ang tula. Kokoment pa ng: Syet ang lalim. Lupit mo!
Ngingiti siya kahit alam niyang hindi ko naman ganap na naunawaan. Ngingiti ka kahit iyun at iyon ang sinasabi ko sa kanyang tula. Tapos aakbayan niya ako at bubulong: "Salamat. Salamat at andiyan ka." Ako naman, kilig na kilig, at gaganting: "Wala 'yun, sus para tula lang." Toink!
Hay, sobrang cheesey na naman!
At maniwala ka, grabeng maka-impluwensiya ang makata. Kahit ang inis ay kayang sabihin nang may tamis.
Madalas ay hindi ko siya maintindihan, parang paghahagilap sa kahulugan ng kanyang sinusulat na saknong. Pero kahit hindi ko siya lubos na maunawaan, alam kong malambing siya. Sinlambing ng tunog ng kanyang mga taludtod, sinatamis ng mga talinghagang ilang ulit kong binasa bago malasahan (sabi ko na sa’yo e, malakas makahawa ang dila ng makata).
‘Pag kasama ko siya, parang nauubos ang mga pangkaraniwang bagay. Peksman! Lahat nagiging espesyal ‘pag siya na ang nagsalita. Kung paaanong ang bato na dati ay isa lang kalat sa kalsada na sinisipa-sipa ko, o ibinabatu-bato sa dagat at binibilang kung ilang beses tatalon sa ibabaw ‘pag nagdadrama— ay biglang nagiging espesyal. Na pwedeng maging tao ‘yung bato o ako na mismo pala ‘yung batong sinisipa-sipa at inihahagis sa tubig.
Gets mo? Ok lang kung “slight,” ako rin medyo nalalabuan e.
Sa mata ng makata, walang bagay ang walang kahulugan. Kaya nga pakiramdam ko, ako na ang pinakatangang nilalang na nabuhay pa sa mundo ‘pag kakwentuhan ko siya.
Ultimo kape, pag siya na ang nagsalita ay nagiging isang bagay na parang hindi ko alam at ngayon lang narinig, samantalag kape lang naman ang aming pinag-uusapan. Ano bang meron sa kape, e pare-pareho lang mapait, maitim at anti-oxidant (Naks! Kunwari hindi tanga. Medyo lang)?
Iba siya sa mga makatang kakilala ko, pula ang ballpen na ginagamit niya sa kanyang notebook na punung-puno ng mga ninakaw na linya sa mga nakatabi sa jeep, fx, lrt, mrt, G-liner, bus sa EDSA, elevator, sa CR, sa karendirya, at sa kahit saang sulok na may taong nag-uusap o kahit nagsasalitang mag-isa.
“Hinihiram ko lang.” ang lagi niyang sinasabi sa tuwing hihiritan kong nagnanakaw siya ng salita. Puwede ba ‘yun? “’Pag nanghihiram, nagpapalam.” Lagi kong buwelta sa kanya. Na lagi namang susundan ng kanyang pang-FAMAS na linya: “Hindi lahat ng bagay ay pinagpapaalam. Paano naman aangkinin ng aleng nakasakay ko papuntang Katipunan ang sinabi niya, gayong pwede ko ring sabihin na naisip ko rin yon at marami pang nakaisip/makaiisip non? Na habang sinasabi niya iyon ay may kasabay siyang nagsasabi noon sa Luneta, sa Bohol at sa Sulu.” Magdurugo ang aking ilong, hudyat ng katapusan ng topic na iyon.
Pero kung minsan, hindi pa siya kontento sa pagdurugo ng aking ilong. Hihirit pa siya: “ Sa lahat, salita ang pinakamahirap panghawakan.” Unti-unting lalamlam ang kulay sa aking paligid. Magiging chiaroscuro ang lahat (naks, kunwari may alam din sa art).
“‘Yang sorry na ‘yan, ‘yan ang pinakakawawang salita. Ang kasunod ng bawat sorry ay isa bago at mainit-init na sorry tapos mandaraya/mangungurakot na naman.” Muling babalik ang kulay ng paligid, alam ko na ang susunod na tagpo: nakahiga ako sa isang bakal na higaan na walang latag sa emergency room ng PGH at muling hihimatayin dahil sa simoy ng hangin.
Pero kahit nagmumukha akong tanga, gustung-gusto ko siyang kausap. Kahit hindi ko siya maintindihan, pakiramdam ko’y nagkakaintindihan pa rin kami. Ang tanga lang talaga no?
Oo, mahirap umibig sa isang makata. Pero wala namang pag-ibig ang madali. Matagal nang nasabi sa blog na ito na: “Ang pag-ibig ay pakikibaka, hindi pantasya.” Naks na naman.
Kahit pa pintor yan, musikero, sirkero o kung ano pa mang trip mong mahalin, pare-pareho lang namang may kawirduhan ang bawat isa, o kung sa kausap kong makata yan— talinghaga ang itatawag niya diyan.
Parang tula lang ang pag-ibig. Masarap bigkasin kahit pa ang totoo’y hindi natin lubos nauunawaan ang bawat linya. Pero kahit pa pinagmumukha akong tanga ng talinghaga— binabasa ko pa rin ito nang paulit-ulit at sinasabing maganda ang tula. Kokoment pa ng: Syet ang lalim. Lupit mo!
Ngingiti siya kahit alam niyang hindi ko naman ganap na naunawaan. Ngingiti ka kahit iyun at iyon ang sinasabi ko sa kanyang tula. Tapos aakbayan niya ako at bubulong: "Salamat. Salamat at andiyan ka." Ako naman, kilig na kilig, at gaganting: "Wala 'yun, sus para tula lang." Toink!
Hay, sobrang cheesey na naman!
05 September, 2009
hus dis?
Tiyak, sasabihan mo na naman akong emo kapag nabasa mo ito. Mamatay na ang hindi emo o hindi maeemo sa ngayayari ngayon sa bansa!
Mas nagiging madali na ngayon ang komunikasyon dahil sa teknolohiya. Pero maniwala ka, sa pagdali nito mas nagiging mahirap ang mga bagay-bagay.
Sakaling dumating sa hangganan ang palitan ng mga kakornihang kowts sa celfone, tiyak buburahin mo ang mga mensaheng dating tuwang-tuwa kang binabasa at finoforward pa sa iba na alam mong nakarerelate. Itatapon sa basurahan ng 'yong celfone ang pangalan at numero na dating di lang agad magreply ay pinagdadramahan mo. Magpapanggap kang makauusad ka na sa ginawa mo, pero sa bawat tunog ng fone mo ay umaaasa kang siya iyon. Alam mong siya iyon kahit pa may drama kang binura mo na siya.
Halimbawang siya nga iyon ay sasagutin mo pa ng "Hus dis?" Pa-hus dis hus dis ka pa upang ipaalam sa kanya na ok ka na pero ang totoo ay hinihintay mo ang tugon niya. At ito ang nakatatawa sa dramang "hus dis?": magagalit kang lalo kung hindi na siya tuluyang magparamdam. Bakit nga naman siya magrereply sa ganon ay alam naman niyang alam mo na siya iyon?
Mahilig tayong magtanong kahit kabisado naman natin ang sagot.
Makinig ka: kahit burahin mo ang numero at pangalan ng tao, kahit paulit-ulit ka pang magpalit ng sim, niloloko mo lang ang sarili mo dahil alam na alam mo namang sa puso, hindi sa sim card nakasave ang kanyang pangalan, numero, email add at maging tirahan.
Sobrang Cheesey talaga!!!
Mas nagiging madali na ngayon ang komunikasyon dahil sa teknolohiya. Pero maniwala ka, sa pagdali nito mas nagiging mahirap ang mga bagay-bagay.
Sakaling dumating sa hangganan ang palitan ng mga kakornihang kowts sa celfone, tiyak buburahin mo ang mga mensaheng dating tuwang-tuwa kang binabasa at finoforward pa sa iba na alam mong nakarerelate. Itatapon sa basurahan ng 'yong celfone ang pangalan at numero na dating di lang agad magreply ay pinagdadramahan mo. Magpapanggap kang makauusad ka na sa ginawa mo, pero sa bawat tunog ng fone mo ay umaaasa kang siya iyon. Alam mong siya iyon kahit pa may drama kang binura mo na siya.
Halimbawang siya nga iyon ay sasagutin mo pa ng "Hus dis?" Pa-hus dis hus dis ka pa upang ipaalam sa kanya na ok ka na pero ang totoo ay hinihintay mo ang tugon niya. At ito ang nakatatawa sa dramang "hus dis?": magagalit kang lalo kung hindi na siya tuluyang magparamdam. Bakit nga naman siya magrereply sa ganon ay alam naman niyang alam mo na siya iyon?
Mahilig tayong magtanong kahit kabisado naman natin ang sagot.
Makinig ka: kahit burahin mo ang numero at pangalan ng tao, kahit paulit-ulit ka pang magpalit ng sim, niloloko mo lang ang sarili mo dahil alam na alam mo namang sa puso, hindi sa sim card nakasave ang kanyang pangalan, numero, email add at maging tirahan.
Sobrang Cheesey talaga!!!
Subscribe to:
Posts (Atom)
