Alinsangan

Dumating na siya. Nagkalat na ang mga tuyong dahon sa parke. Nagsusulputan na ang mga tindahan ng mga kinaskas na yelo na nilalagyan ng gatas, saging, sago, langka, ube, asukal, leche flan. Mataas na naman ang lagnat ng hangin at mga kalsada dahil dumating na si tag-init.

Nakatatamad lumabas ng bahay. Hindi sa ayaw kong mangitim (kuntento at proud ako sa kulay kong tinusta ng araw), kundi ayaw ko ng pakiramdam na malagkit sanhi ng mainit na hangin. Ayoko ng singaw ng semento na tumatagos ang init sa sapin sa paa. Sumasakit ang ulo ko sa sobrang liwanag at nanunuot na init sa katawan. Ayokong nagpapaypay. Nakakairita ang pagbiyahe-biyahe lalunat pinupuno ang sasakyan na maging ang pagpaypay ay di mo magawa, maging ang pagpunas ng pawis na namamaybay sa pisngi ay ipagdaramot sayo ng espasayo. Ang pamasahe mong P7 ay para lang sa pag-upo, hindi kasama ang paggalaw-galaw.

Pero noong bata pa ako, tag-init ang pinakagusto kong panahon sa kalendaryo. Bukod sa di ko makikita ang aking mga guro noon na talaga namang parang wala nang bukas kung makapag-paproject at research-- ito ang panahon na bumibisita kami sa aming mga pinsan.

Ang tag-init para sa akin noon ay paglalangoy, walang katapusang pagpaplano kung ano naman ang susunod na paglilibangan. Ang tag-init ay pag-akyat sa puno at pagbabalat ng mangga. Ang tag-init ay pagsisid sa malinaw na talon sa Real Quezon o sa pagtakbo sa puting buhangin ng Unisan.

Ang dami-daming alaalang dinadala ng alinsangan.