Habang nakatigil lang ang mga dyip at walang humpay na bumubusina, businang akala mo naman ay bubuwag sa buhul-buhol na mga sasakyan-- dumating ang isang mensahe. Bagama't alam kong posible ito lalo pa at napabalita ang kalagayan ng kanyang kalusugan, mas pinili ko pa ring magduda sa mga letra sa screen ng topakin kong cellphone.
Nang makarating ako sa Vicente Cruz, muling tumunog ang aking cellphone: "beh patay na si Francis M. :-(" Bigla-bigla, tumugtog sa aking isip ang kanyang mga kanta. Parang wala akong ibang nariring kanina habang naglalakad sa may Nagtahan. Wala akong ibang narininig maliban sa boses ni Kiko. Wala akong ibang naiisip maliban sa batang ako at si kuya na sinasabayan si Francis M. sa radyo.
May lungkot sa bawat pamamaalam. Nalulungkot ako kaya nga nagsulat ako ng ganito. Hindi lang dahil sa tagahanga niya ako kaya ako nalulungkot. Hindi ako nalulungkot dahil wala na talaga akong pagkakataon na makita siyang kumanta sa labas ng aming TV. Hindi ako nalulungkot dahil hindi na niya masasamahan ang EHEADS bukas--- ang maagang pamamahinga ng isang mahusay na alagad ng sining, isang nasyonalistang artista ang kahulugan ng aking lungkot.
Mga kababayan ko, nais kong malaman niyo:
Maraming mahuhusay kumanta, maraming kanta ang may kaaya-ayang tunog, subalit sa huli-- ang paksa pa rin ng awit, isang tinig na handang tumindig at tumunggali sa hamon ng panahon ang magbibigay dahilan upang maging imortal ang sining at ang artista.
Tinakdaan man ng sakit ang iyong pananatili rito Kiko, ipinagdamot man sa amin ng 'yong kalusugan ang mga bagong awit-- Francis Magalona nais kong malaman mo, bilib ako sa ambag mo sa'ting mga Pilipino.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment