Kung bakit mali ang Right of Reply Bill

Panukalang pamukol sa kalayaan sa pamamamahayag.

Ganitung-ganito ang SB 2150 ni Senador Aquilino Pimentel at ang HB 3306 nina Cong. Monico Puentevelia, Juan Edgardo Angara. Mga panukalang batas na na inihapag sa Senado at Kongreso.
Bagama't sa magkaibang kapulungan inihapag-- parehung-pareho ang titulo: An Act Granting the Right of Reply and Providing Penalties Thereof." Bagama't sa magkaibang kapulungan inihapag-- gahibla lang ng buhok ang kanilang pagkakaiba. Pagkakaibang walang ibang babasbasan kundi ang mga impluwensiyal na indibidwal.

Dahil sa pag-init ng usapin, agad nagpahayag ang Palasyo na ivi-veto raw ng Pangulo sakaling maipasa man ito. Ito ang resulta ng maaga at madiing pagtutol ng mga miyembro ng media.

Isa-isa na ring nagbubukas sa mga miyembro ng media ang mga nasa likod ng mga panukala. Nais nilang makipag-usap, subalit para sa mga mamamahayag: walang dapat pag-usapan. Pareho lang ang tugon naming mga mamamahayag pangkampus: bakit kailangang pag-usapan ang isang pulpol na panukala?

Mas maraming dahilan kung bakit dapat ilibing agad ang mga panukalang ito kesa sa dahilan upang ito'y pag-usapan pa:

1. Ang Panukala ay Labag sa Konstitusyon. Tahasang sinasagasaan nito ang Article III, Section 4 ng 1987 Constitution, "No law shall be passed abridging the freedom of speech, of expression, or of the press, or the right of the people peacebly to assemble and petition the government for redress of grievances."

Sakaling maging batas ito, magtatanim ito ng takot sa mga mamamahayag na magsulat ng mga imbestigasyon ukol sa mga opisyal ng bayan o paaralan dahil maaaring gamitin ito upang buweltahan ang manunulat. At sa ganitong pangyayari, hindi makaaabot sa mga mamamayan ang mga bagay na dapat nilang malaman upang makapagsuri at kumilos para sa makabuluhang pagbabago.

2. Ang Panukala ay Represibo. Kung sakaling maging batas ito, inoobliga ang bawat pahayagan na maipublish ang tugon ng sinasabing "aggrieved person." Tatlong araw ang ibinibigay ng Senado, habang isang araw naman sa Kongreso upang ilathala ang sagot. Sa bawat pagpalya, may karampatang halaga ang ipapataw na maaring dumulo sa tahasang pagsasara ng mga pahayagan.

Sa ganitong kalakaran, pinangungunahan ng panukalang ito ang kapasyahan ng editorial board na 'malayang tukuyin' kung ano ang papaksain ng kanilang partikular na isyu.

Sasagasaan nito ang lahat ng mga pahayagan ng mga estudyante sa buong bansa. Sa kasaysayan ng campus press, wala pang pahayagan ang lumalabas araw-araw. Mayorya sa campus press ay nag-iimprenta ng mga artikulo laban sa mga anti-mamamayan at anti-estudyanteng polisya. At dahil sa katangiang ito, tiyak na magiging suki ang mga batang mamamahayag sa atake gamit ang mga naturang panukala.

3. Ang Panukala ay Walang Saysay. Batas ng pamamahayag ang pagkuha sa dalwang nagtutunggaling panig sa istorya. Sa proseso pa lang na ito ay agad nang naigagawad ang karapatang makatugon.

Kung may mga pagkakataon mang hindi naipipresenta ang isang panig, 'yun ay dahil tumangging magbigay ng kanyang panig o hindi mahagilap upang kapanayamin.

Bago pa man maisipan ng ating mga mambabatas ang panukalang ito, matagal nang kinikilala ng mga pahayagan ang tugon ng mga indibidwal. Hindi lang siguro nabasa ng ating mga butihing opisyal na may bahagi sa mga pahayagan na kung tawagin ay letter to the editor.

Isang nakatatawa ring pagdadahilan na ito raw ay maaaring maging daan upang kahit papaano ay mabawasan ang mga kaso ng pagpaslang sa mga mamamahayag. Hindi kailan man mareresolba ng isang batas ang ganitong insidente.

Matagal na tayong nabubuhay na naririyan ang batas na kumikilala at pumoprotekta sa ating mga karapatan pero patuloy ang pagtaas ng bilang ng pagdukot sa mga miyembro ng mga organisasyon at pampulitikang pamamaslang. Political will ang kailangan, hindi batas kung nais niyong maresolba ang tulad ng nabanggit.

Ang mga panukalang tulad nito ay nararapat na nating ibalik sa dapat nitong kalagyan-- sa BASURAHAN.