Kisspirin at Yakapsul

“Bakit kaya ang salitang payak na yakap ay simbigat ng pakay ng mga paang yapak sa pagyabag?” ang bago ko sanang drama na pinutol ng antok kagabi.

Ginising ako ng sunud-sunod na pagdating ng mensahe sa aking cellphone. Nagbi-blink na ang envelope sa upper left nang damputin ko ito.

Pebrero katorse, hardin ng mga rosas na naman ang lungsod. Mabenta na naman ang oso ng Blue Magic. Libu-libong dila na naman ang magbubuhol sa Roxas. Marami na naman ang magiging makata. Puno na naman ang mga restaurant at sinehan. Sabi ng mga manong na kasakay ko kagabi sa bus: lilindol na naman sa Sta. Mesa (ano kayang masasabi rito ng Phivolcs?).

Ang dami-daming kaganapan sa araw na ito, habang ako, tamad na tamad bumangon sa kutson at kuntentong nakadantay sa bilohabang unan na ibinigay ni mommy noong first year high school pa ako. Binabayo ng ubo ang aking dibdib. Sa bibig ako humihinga. Ayan, at least alam niyo na kung bakit hindi ako nakapasok. Kisspirin at yakapsul lang daw ang katapat nito, narinig ko don sa kaibigan ni mommy nong nagkukwentuhan sila tungkol sa pamangkin ng kausap ng nanay ko.

Nako-cornyhan talaga ako sa ganitong araw. “Loveless ka lang.” ang laging buwelta ng mga kaibigan. “Single is sexy” ang bagong banat ko sa ganong hirit. Buti na lang may napapanahong linya si Karyl. :-)

Ayokong maging kontrabida sa mga lovers, pero sa totoo lang, pakana lang naman ng Hallmark ang araw na ito.

Bakit kailangan pang manghiram ng tamis sa tsokolate? Bakit kailangan pang manghingi ng lambot sa oso? Bakit kailangan pang patingkarin ng rosas ang alab ng dibdib? Bakit 14, at bakit Pebrero kailangang magkaganito kung sapat na sapat na ang tapat na “mahal kita” araw-araw?