Nakisalo ako sa almusal na pangaral ng aming kapit-bahay. Pinagagalitan na naman si Justine ng kanyang nanay. May bagong project daw sa school. Sa madalang sabi, kelangan ng pera. Sa mas simpleng salita: GASTOS.
Ganito rin noon si daddy. Lagi niya kaming pinagdududahan 'pag humihingi ng pambayad sa ganito, may field trip, kelangang pumunta sa ganito, may practice at kung anu-ano pang kahingian noon sa school. Kung minsan nagdududa na rin ko na baka nga naman kumi-kickback lang ako dahil sa kadududa ni daddy. Pero totoo naman talagang my project.
Dahil sa maagang ipinaintindi ng aming mga magulang noon kung gaano kahirap kumita-- hindi namin naging ugali na mag-imbento ng mga pagkakagastusan. Mautak din ang mga magulang ko, ginawa nila yon para makonsensya kami kung nagbabalak man kami. Sino ba naman ang hindi tatalaban ng mga linyang :
Scene 1 Int. Sa loob ng isang bahay ng mayamang Chino sa Hong Kong. Hawak ng isang nanay ang telepono at kausap ang anak sa Pinas.
"Kung may tatanggap lang sa akin ditong magGRO ay gagawin ko para ma-ibigay ang lahat ng hinihingi niyo."
Scene 2. Int. Sa loob ng bahay namin noon sa Lucena. Pinagagalitan ng ama ang anak na gustong bumili ng usong sapatos.
"Aba! anong akala niyo sa pera, napupulot? Itinatae lamang?"
Ilang buwan pa lamang ang kanyang panganay, lumipad si kuya patungong Saudi. Ayaw daw niyang magutom ang kanyang anak. Nagsisimula nang maging matabil ang kanyang si Bughaw, maliksi nang tumakbo, marami nang alam na kalokohan, pero siyempre hindi naman iyon mararamdaman ni kuya sa mga larawang ipinadadala sa kanya. Ganon din ang kanyang anak, hindi naman niya makikilala ang kanyang tatay sa mga larawang naka-kuwadro sa kanilang sala.
Hindi ko kailangang maging magulang upang maramdaman ang hirap na naka-atang sa salitang "tatay" o "nanay." Sa panahon ngayon, kung saan sahod na lamang ang hindi tumataas, iniisip ko paano pa kaya nagagawang tumawa ng mga tatay at nanay?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment