Noong bata pa ako, lagi kong tinatanong si mommy kung anong sinasabi ng batang babae sa buwan na naka-drawing sa carpet, at itinamtaks sa dingding naming plywood sa salas. Mas ito pa ang concern ko noon kesa kung bakit hindi sa sahig inilatag ang carpet.
Tula ang laging isinasagot noon ni mommy. Tuwing gabi bago ako matulog, tumatayo ako sa harapan ng carpet at kinakausap din ang buwan. Mas naging malapit kami ng batang babae sa isa't isa noong mangibang-bansa si mommy. Sinasabi ko rin sa buwan ang kanyang sinasabi na ayon kay mommy. Sabay naming kinakausap ang buwan. Dala na rin ng lumbay, natutunan kong baguhin ang mga hiling sa buwan. Natutunan kong palitan ang linya batay sa pangangailangan.
Kanina, muli kaming nagkita ng batang babae sa Avenida. Sa bawat hagod ng mama sa gilid ng kalsada ay isinisilang siya. Hagod. Sampay. Hagod. Sampay ng kalendaryong tela. Huminto ako at muli kaming tumula.
Buwan! Buwan!
Hulugan mo ako ng sundang.
Aanhin mo ang sundang?
Ipuputol ko ng kawayan.
Aanhin mo ang kawayan?
Gagawin kong munting kulungan.
Aanhin mo ang munting kulungan?
Pagkatapos ng halalan
doon titira ang Ginang
sa Malacañang.
No comments:
Post a Comment