Ang status na nakasulat sa ibaba ng pangalan ng pinsan kong grade 6 nang magpang-abot kami sa YM noong isang araw.
"Hindi mo alam 'yon? Hindi mo sila kilala ehh sikat na sikat sila youtube." Ang sagot niya nang usisain ko ang drama ng kanyang status. Pinadalhan pa niya ako ng mga smileys: mula sa simpleng ngiti, naka-steady na tumatawa hanggang sa nakadapa na akala mo ay mamatay na sa pagtawa. Pakiramdam ko tuloy, nabubuhay kami sa magkaibang panahon: siya sa ngayon, ako sa kahapon. Siymepre hindi naman ako papayag don.
Hindi naman talaga ako teki, pero di rin naman ako backward, hindi ko lang talaga gustong magkalikut nang magkalikot sa mga kung anu-ano sa harap ng monitor. Bukod sa madali kong sukuan ang radiation, wala kaming internet connection sa bahay kaya siguro ganon.hehe
Nang tanungin ko siya kung anong pinag-aaralan nila ngayon, hindi ko alam kung ano bang dapat kong sabihin sa reply n'ya: "Hindi ko tanda. lol."
Naputol ang usapan namin nang biglang nagdilim ang monitor, tapos na ang oras na aking binayaran. Punung-puno pa rin ng mga estudyante ang computer shop nang umalis ako bandang alas-onse noong Miyerkules. Ang titig nila sa monitor ay para bang nagsasabi na “Do not disturb.” Parang ang dalwang bata sa aking kaliwa’t kanan.
Malakas na kumakanta ng “If I were a boy” ang nasa kanan. Naging kasapi na ata nina Naruto ang nasa kaliwa, na kabisadung-kabisado na ang ritwal at kumpas ng kanilang kapangyarihan.
No comments:
Post a Comment